7. yüzyılın başında Japonya, Çin’in bir kopyası halindeydi. Japonlar, Çin kültürünü, dinini ve dilini benimsediler. Japonya iklimi de Çin iklimi ile aynıydı. Çin’de üretilen ürünlerin aynısı Japonya’da da üretiliyordu. Japonya, ada ülkesidir. Ülke nüfusu günümüzde olduğu gibi o zamanlar da yoğundu. Bu da toprak kıtlığını ortaya çıkarıyordu.

Bu dönemler arasında Japonya’da tarım az gelişmişti. Ülke genelinde çoğunluklar pirinç üretimi yapılıyordu. Tarım emek-yoğun bir şekilde yapılıyordu. İlk başta devlet kontrolünde olan tarım daha sonra aristokrasinin eline geçmişti. Et ve süt ürünleri üretimi ve tüketimi azdı. Japonya, yeraltı kaynakları bakımından da fakirdi. Bu nedenle madencilik de gelişmemişti.

Ülkeyi imparator yönetiyordu ancak imparatorun bir hükmü yoktu. Bu dönemlerde özel mülkiyet kavramı gelişmemişti. Eğitim önem veriliyordu. Basım tekniği de biliniyordu. Kitaplar da basılıyordu. Basılan kitaplar dini ağırlıklıydı. Halkın çoğunluğu köylerde yaşıyordu. Şehirleşme oranı çok azdı.

Japonya, kendi arasında bölgelere ayrılmıştı. Her bölgenin şogun denilen beyleri vardı. Her bölgenin askeri birliği de bulunmaktaydı. Japonya’nın, başka ülkelerle irtibata geçebilmesinin tek yolu gemilerdi. Gemiler gerekli olsa da Japonya’da gemicilik fazla gelişmemişti.