Bu gün bir meclise vardum oturmış pend ider vâ‘iz
Okur açmış kitâbını bu halkı ağladur vâ‘iz
İki bölmüş cihân halkın birini cennete salmış
Eliyle kürsiden birin tamuya sarkıdur vâ‘iz
Çıkar ağzından âteşler yakar şeytân-ı mel‘ûnı
Sanasın yedi tamunuñ ‘azâbı kendidür vâ‘iz
Tamuya şöyle toldurmuş içinde yok turacak yir
Aña yerleşdirür halkı ‘aceb hizmetdedür vâ‘iz
Yaraşur va‘z aña hakkâ ki yanar yakılur her dem
Niyâzî’nüñ hemân ancak cihânda adıdur vâ‘iz
