Son yangın
Kül oldu coşku ve âh; nazlı aksın ister su
İster okyanusları salsın toprağa birden
Toprak her damlasında bir deniz taşıyacak
Susuz ölüp de sonsuz uyanınca kabirden
Elbette alışacak gündönümünde sessiz
Akıp giden bembeyaz kuğusuna özlemin
Daha şimdiden boyun büktü yalnızlığına
Yıllardır dalga dalga bir aşk arayan zemin
Nağmeler isterse gül getirsin ötelerden
Yaprakları bir alev yalımıdır; bilecek
Bilecek de, göklerden bulut bekleyen toprak
Mağrûr kıvılcımları gözleriyle silecek
Çürüsün dipte tohum; infilak etsin vera
Rüzgâr yok; yalnız akkor fırtınalardır gelen
Ey ruhum, sen de artık bu esrarlı yangının
Fecre kadar uzayan gölgesinde gölgelen
Ey ruhumun yoldaşı bedenim, aynaya bak
Eskiden beri âteş yurdundasın, sarısın
Tutuşan her hücrende bir bahar dirilecek
Sen ki, zaten toprağın yorgun hükümdarısın
Categories: Şiirler
