Bir bahara açık duran penceresinde
Belki bir gün gelir geçmiş zamanı arar
Diyerek bu portreyi çizdi sanatkâr,
Bir oda içinin ışık ve gölgesinde.

Verdi bir başka renk,başka biçim,hasından;
Diledi ki bir ölümsüz ömür yaşasın,
Geçsin geceleri kışın,günleri yazın,
Süzgün gözlerini seyredip aynasından.

Severdi,ağlardı,güler ve hatırlardı
Değişmeden önce sanatın fırçasında;
Onun bu güzel’ e gebe Rönesansında
Günler birbirini güden hoş anılardı.

Şimdi çerçevede mahpus yaşamaktadır,
Alnında o yaman ölmezliğin zaferi;
Uzak bir rüyada yüzer gibi gözleri,
Artık ne gülmekte ne de ağlamaktadır.